Nou, dat gaat nog niet meevallen. Zo’n streek weer opbouwen, al is men keihard bezig. Als je er het fijne van wilt weten, goochelikipedia je maar ff “tamil teigerts”, maar lang verhaal kort; “oorlog = nie leuk nie”. Unicef en AZG zijn vertrokken, het RodeKruis en “ontmijningstiems” hebben nog werk zat. Samen met weeshuisvrijwillig(st)ers en kerklijke gutmenschen. We zijn net dwars door de voormalige warzone getrokken! Kilinochchi en Mullaitivu; hoofdburo en waterloo vd oorlog. Moet je toch even van meepikken/opsteken. Helaas is de engelse taal ook weggebombardeerd, dus = moeilijk.
In Kilinochchi een oorlogsmonument met een dikke vette bullit waar een stalen lotusbloem uit groeit en . . . de grootste (denken wij) kroeg vh land; plek voor 150 man en door snel verloop zekers 1000 klanten per avond. Son was de enige vrouw! Jammer dat de wc sins de oorlog niet meer was schoongemaakt.
We zaten in een fantasties/wonderbaarlijk resortje. Alleen de baas had een paar klappen van molenwieken gehad en liep hele dag te brullen tegen personeel en telefoon, zodat ik wellis dag; “nounou Adolf, kan dat nie wat minder!”
In Mullaitivu, waar uiteindelijk de laatste paar strijders omsingeld op het strand de strijd opgaven, is een protserig overwinnings-standbeeld. Verder is er nog weinig (van) te zien, voor herdenken is/lijkt t nog te vroeg. Behoudens natuurlijk nog weer de duizenden huis-ruïnes. In deze grote bloedjehete zandbak.
Vanaf ons balkon uitzicht op prachtig en enorm strand, nu nog “van” de vissers. Son denk dattut wel mee zal vallen, ik denk dat massa-toerisme wel gaan komen. A) omdat enorme stukken door het leger zijn ingepikt (onder het mom van oefenterrein en veiligheid) en zij hier ook aan projektontwikkeling doen. En B) omdat slechts 60 km zuidelijker (als er nog 1 brug gebouwd wordt) de resorts er al zijn.
Daar zitten we nu, weer 20 km zuidlijker voorbij; in Trincomalee. Om hier te komen adviseerde iedereen ons “de makkelijke roete” via het binnenland te nemen, 2×90 km / 2×2 uur met de bus. Maar wij wilden via “de coastal road”, humpsiebumpsie door de natuur. Uiteindelijk gelukt; 125 km in 5 uur. En maar; wat een prachtige rit door mangrove-zandverstuivingen-moeras.
Heb ik al gezegd dat ze hier een (Dutch) fort Fretterick hebben! En dat t hier heet is! Een enorme beschutte baai maakte voc’s perfecte haven. De chinezen zien er nu wel wat in, spoor en infra opgeknapt, gefinansierd en daardoor soort van ingepikt. Aan de zeekant Dutch Bay, waar wij logeren in Dutch Beach Rooms. Tis maar 150 mtr vàn zee, helaas zien we alleen tuinmuren. En soms lopen dr n paar “heilige” chitah-axis-herten langs. Toppie hier.
Weer een heel intressant verhaal,en mooie foto’s. Geniet er van XX