Ritje met een mensensmokkelaar

Ik was aan het twijfelen over een andere titel; never trust on google maps. Het was namelijk niet de eerste keer dat we een ongewilde jungle trekking gemaakt hebben. Je ziet een leuk rondje op google maps; niet te hoge heuvels/bergen, vlak langs een meer, een resortje onderweg waar we wellicht een verfrissing kunnen drinken, en niet te veel kilometers. Perfect op een dag waarop het 34 graden is en geen wolkje aan de lucht. Ja dat dacht je. Altijd als je ongeveer op de helft bent wordt het verdacht. De weg gaat van asfalt naar grind naar gravel en naar stof. Tenslotte blijft er niets meer van over dan wat platgewalst groen. Het resortje blijkt leeg en verlaten en daar achter is al helemaal niet meer wat op een pad lijkt, laat staan een weg. Tja, terug gaan?? Dat is ook saai. Dus toch maar verder door de jungle met google maps in de hand om te kijken of we nog “goed” lopen. Uiteindelijk nog een eind dwars door de casave velden en dan eindelijk, een weg! Sta je dan in je doorweekte kloffie onder de bladeren en takjes. Dat was NIET leuk. En trouwens ook geen meer gezien. De volgende keer checken we eerst maps.me, die zijn veel beter. Maar ik vrees; de volgende keer trappen we er waarschijnlijk weer in.

Onze omweg is voltooid, we zijn een paar dagen geleden in Sangkhlaburi aangekomen. Vanaf Mae Sot hebben we twee tussenstops gemaakt, een in Nakhon Sawan, die niet zo zeer boeiend was, maar qua afstand noodzakelijk, en de tweede in Kanchanaburi. Aangezien we niet van het dubbele werk zijn; lees hier nog maar eens over ons eerdere bezoek aan deze plaats.

Sangkhlaburi is een mooie uithoek, met een gigantisch stuwmeer wat er wel heel mooi natuurlijk uitziet. De grootste attractie is de houten handgemaakte brug van 850 mtr naar een Mon village aan de overkant.

Gisteren maar weer eens een ritje met de songthaew naar de Birmese border, zo’n 30 km van Sangkhlaburi. We mogen en willen de grens niet over, maar het is toch altijd leuk om even een kijkje te nemen. Hoe het dorpje officieel heet weet ik niet, maar het wordt ook wel de Three Pagoda Pass genoemd. Dat klinkt indrukwekkend, maar de Three Pagoda’s zijn niet meer dan drie kleine lullige chedi’s op een rijtje op een grasveldje naast de grensovergang. Het dorpje zelf is klein en staat vol met naaiateliertjes waar mensen (denk voornamelijk Karen en Mon) werken die aan de andere kant van de grens wonen.

Op de terugweg. Nog geen kilometer na een border patrol police post (die staan regelmatig langs wegen in grensgebieden) gaat de songthaew chauffeur in een bocht waar niets of niemand is behalve jungle opeens langzaam rijden en toeteren (dat doen ze normaal als ze kleine dorpjes passeren en mensen willen laten weten dat hij in aantocht is). Hier was geen dorpje, huisje, er was niets. Hij bleef een beetje dralen, maar er kwam niemand, dus hij reed weer langzaam verder en ging telefoneren. We verstaan geen thais, maar het klonk als; hé waar ben je dan, ik ben net langs gereden maar je was er niet. Chauf weer op zijn rem, auto in z;n achteruit terwijl we in de verte iemand aan zien komen rennen. Hup, een jonge man stapt in en we zijn weer op weg. Het duurt nog geen vijf minuten of meneer agent komt op zijn motor aanscheuren, haalt ons in, en laat de songthaew stoppen. Hij gaat regelrecht op de zojuist ingestapte man af, vraagt hem naar zijn paspoort, maar de man verstaat hem niet en na wat vertaling van andere inzittenden blijkt dat hij geen paspoort heeft. De man door meneer agent op zijn motor meegenomen en wij rijden verder. Terwijl de rest van de inzittenden hierover na praat, blijven wij met vragen zitten… De chauf moest weten dat hij een vluchteling “hielp”, want hij wist waar te stoppen en heeft zelfs telefonisch contact gehad. Zou hij daar extra geld voor gevraagd hebben naast de gewone ritprijs? Hoe wist meneer agent ons zo snel aan te houden? Tip van de chauf? Waarom mocht de chauf doorrijden nadat de man meegenomen was? We weten het nog steeds niet……

Vergeet niet om HIER nog meer foto’s te bekijken