Het avontuur tegemoet? Op ontdekkingstocht? Hilarisch natuurlijk! Normaliter volgen we redelijk de gebaande paden, maar soms doen we eens gek. Al weten we dat niet altijd tevoren. Maar onze ervaring van 3 jaar terug (zie hier) had kunnen zijn/was wel een “waarschuwing”. Maar ik niet luisteren hè.
Je stapt in een bus. We reden maar weer eens door mooi land; uitzichten, de koffie staat in bloei, stuwmeren/-meertjes all-over, de peper groeit en geurt. Je kijkt je ogen en neus uit. Je stapt ergens weer uit, boekt een hotelletje. En dan?! Hoe komen we weer weg? Waar is/is er een bushalte? Zelfs met goochel-vertaal snapt niemand je. Als je het boek van Jelle BrandC kent snap je de titel meteen. Wat is een moeilijk (deel van een) land; géén . . . . ., tsja – “verbinding” met de wereld.
En de eerste paar X is t nog wel leuk, maar als IEDEREEN (peuters oke, maar ouders -en/die hun kinderen op ons attenderen-, gieglende pubers, bouwvakkers) je konstant naroept, nastaart, toeroept (heee, hallooo, -lange- blanke) worjedur wel n beetje moe van. En als ze dan met je willen/komen praten, blijkt na 1 minuut dat ze géén 1 woord engels kunnen (en wij 5 vietnamese) blijven ze nog 10 minuten dralen en doorlullen in t vietnamees. Vervang “blanke” door neger/homo/(on)gelovige, en de “westerse” wereld is te klein, hier kan/gebeurt t gwoon nog.
Wat te doen met afval? Gooi maar overal neer! Veeg bijmekaar. Te grote hoop, of genoeg door- en uitgespit door zwervers, katten, honden, kakkerlakken en ratten? Fik erin!
Wel kon/moest ineens mijn darmflora in retraite. Ik zal u de details besparen, maar de O.R.S. kwam maar weer eens goed van pas.
In Dalat hadden we Vietnam 1 (of andere) halve finale zien winnen. Met zn duizenden vlaggen zwaaiend door de stad brommerend feesten. Hier in GiaNghia/DakNong zagen we de (laatste 5 minuten van) finale (het bleek voetbal, azie-cup voor jochies onder de 23!). In de 117de minuut maakte de Oezbeken 2-1, dus werden “we” 2de. Het feest was er niet minder om.
Uiteindelijk hebben we toch weer een bus gevonden en mochten we weer weg het dorp uit. Niet per sé waar we (ik) heen wilden, maarja. Onze 2de ronde/etappe zit r op; een klein rondje -1000 km- Vietnam ten noorden v hcmc. Dinsdag begint onze derde en laatste etappe.
Behalve dat vietnam (soms) een moeilijk land is, is het (soms) ook een beetje gevaarlijk. Rotjochies op scooters die op je tas uit zijn terwijl je nietsvemoedend de straat oversteekt. Maar tas gaf niet mee, dus Son beland op het asfalt. Alleen maar wat schaafwonden en beurse plekken, maar de schrik zit er wel (een beetje) in.
Gelukkig is Thailand (meestal) geen moeilijk land…. 😉
XXX
Het valt niet mee om een relexe vakantie te hebben.geniet van al het onverwachte xx